Aby napisać

Taka mała nagła chęć, żeby cokolwiek napisać. Najprawdopodobniej w przestrzeń, bo już tu raczej nikt nie wchodzi. 

Wchodzenie w stare, zasklepione dziwactwa, ale trudno! I to jeszcze z niczym konkretnym do naskrobania. 

Po prostu czasem w przypływie sentymentu mam ochotę wrócić do tego zalewania internetu swoją paplaniną! Chęć tę jednak szybko tłumię, bo i nie miało by to sensu! Po co miałabym to robić? Ano, po nic. Także tak.

Dzisiaj jednak postanawiam drepcząc po słowach Twardowskiego "pocałować rączkę i stópkę" i, przepełniona przeogromną radością i spokojem powiedzieć, że jestem zachwycona tym, że jestem. Tak bardzo miło jest być. Jeszcze z perspektywą, że to bycie nie będzie musiało kiedyś nie być. Fajno. 

Podziwiam więc dziwacznie powykręcane palce akacji, która uśmiecha się do mnie przez okno, ślę ukłony kiwającym się rytmicznie brzozom i wielce szanuję sędziwe kasztanowce! Jakie to niepojęte, że tyle piękna wokół, tylko po to byśmy my - tacy mali, popluci i pomięci mogli się tym ucieszyć. Dziś wzruszam się więc na widok żuczka, że nie wiedzieć po co, tak uroczo się błyszczy. 

I tym że palce tak zabawnie ślizgają się po wytartej klawiaturze!

Żeby nie być taką czcigodną osobą

której podają parasol

którą do Rzymu wysyłają

w telewizji jak srebrnym nieboszczykiem kręcą

wieszają przy gwiazdach filmowych.

Ale być np. takim chlebem

który krają

żywicą którą z sosny na kadzidło skrobią

czymś takim z czego robią radio

żeby choremu przy termometrze śpiewało

zegarem który w samolocie jak obrazek ze świętym Krzysztofem 

świeci

żółtym dla dzieci balonem –

a zawsze taką hostią małą

gorętszą od spojrzenia

co się zmienia w Ofierze.

Gorętsze od spojrzenia, Ks. Jan Twardowski

Także pozdrawiam ciepluteńko i wracam do nieudzielania się tutaj