Powolny etap zezgredziania.

To już jest koniec, kochani! Odejdźcie i nie litujcie się nad biedakiem, nie wylewajcie też na darmo łez, bo nie warto. Co ma przepaść, niech przepadnie! Opuście to skażone miejsce i umyjcie dokładnie ręce, a Bibliotekę Radosnego Człowieka wymażcie ze swej porządnej, czytelniczej pamięci, bo jej właściciel jest przewlekle  c h o r y. Nie wiem kiedy powrócę do zdrowia i czy kiedykolwiek. Widzicie tą kropkę po lewej stronie? Zabrzmiała bardzo uroczyście. "Kiedykolwiek"... i KROPKA. 

Choroba nie pyta się człowieka, czy może go zaatakować! - Kaja Platowska

Ale co to za choróbsko, spytacie, z trwogą wpatrując się w błyszczące monitorki.  Trudno powiedzieć. Wydaje mi się jednak, że najtrafniejszym słowem, które by ją określiło jest zezgrzedzienie pospolite, oj tak tak. Na pewno się już z nią spotkaliście, a jeśli nie, to przybliżę Wam jej istotę, byście mogli w pełni zrozumieć przez co dane mi jest przechodzić. Zezgredzienie to powolny zanik komórek odpowiedzialnych za wszelkie niekontrolowane fale ogarniającego człowieka szczęścia, energiczne machanie ręką na powitanie, robienie różnych, na pozór bezsensownych, ale mimo wszystko ważnych rzeczy, jak np. śpiewanie dziwacznych piosenek. Zanikanie komórek odpowiedzialnych za absurdalne wywody i beztroskie skakanie, za wszystkie dziwne rzeczy. Myślę, że coś takiego spotkało właśnie mnie, bo ostatnimi czasy poważnieję (czego niektórzy nie czują, ale ja jak najbardziej!) i zastanawiam się czy to dobrze czy może niekoniecznie. Jeszcze w tamtym roku skłonna byłam stanąć na środku sali od chóru i zacząć śpiewać piosenkę o kanibalach co nie było zbytnio mądre i inteligentne teraz jednak wolę siedzieć sobie spokojnie na krześle i spać. Jak tak teraz patrzę, to chyba te zmiany wyszły mi na dobre, bo niektórych rzeczy po prostu nie powinno się robić. Hm! Więc może ten alarm nie był konieczny? Licho tam wie chyba, że Wy wiecie...wiecie?

A teraz tak zupełnie z innej beczki - czy czujecie się gotowi pomóc? Jesteście właśnie świadkami otwarcia skrzyneczki "szukam weny", do której, jeśli tylko chcecie, możecie wrzucić jakąś krótką anegdotkę ze swojego życia. Wrzucenie wiadomości to a) napisanie komentarza b)maila. A dlaczego o to proszę? Piszę ostatnio serię opowiadań, w których jest bardzo dużo narratorów pierwszoosobowych i moja głowa wszystkich historii nie wymyśli, a takie anegdotki z życia byłyby bardzo pomocne. To opowiadanko nigdy nie ukaże się w internecie, ale piszę je tak dla siebie, do szuflady. Jeśli tylko macie chęć, to piszcie! :) Z anonima czy nie ^^

I tak oto kończę mego bezsensownego posta (których miało tu nie być xD) Do zobaczenia!

Za tydzień jadę na wyjazd w góry, gdzie będę łazić z ciężkim plecakiem, spać w namiotach i wędrować, nie będzie mnie więc kilka tygodni. Życzę Wam w takim razie już teraz udanych wakacji i (jupi!!!) szczęśliwego zakończenia roku! nareeeszcie! Trzymajcie się! Wierzę, że te wakacje będą bardzo udane!